Arka, czyli dwoje na kanapie

Może jest to historia pary dorosłych, wykształconych ludzi, mieszkających wspólnie, nie posiadających dzieci.  Skoro nie mają dzieci, to może powinni mieć psa? Albo jakieś inne zwierzę, albo parę innych zwierząt?
Może jest to próba odpowiedzi na pytanie ile zwierząt zmieści się w standardowym M4, i czy będzie to więcej, czy mniej od tych, które Noe wziął na arkę.
Może jest to przewrotna gra konwencją teatru w teatrze, gdzie do końca nie wiadomo, czy ogląda się scenę żywcem jak z telewizyjnego serialu, czy podsłuchuje prywatne rozmowy aktorów.
Może wynika z tej sztuki jakaś głęboka prawda, a może nie.
Mimo, że ogólnie smutna, jest to momentami potwornie zabawna sztuka,  Coś tak jak u Woodego Allena, którego filmy zwłaszcza z lat siedemdziesiątych, z Manhattanem na czele,  były inspiracją do napisania „Arki”.